ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ....

Οι ιστορικοί λένε, οτι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, όπως εσφαλμένα νομίζουν κάποιοι, αλλά διδάσκει. Και επειδή διδάσκει θα πρέπει να τη μάθουμε όλοι. Το 1995 ήταν η χρυσή φουρνιά των παιδιών που σήκωσαν την Ελλάδα στις πλάτες τους και την έφεραν στην κορυφή του κόσμου. Μπαρλάς, Παπανικολάου, Κακιούζης, Σούλης, Ρεντζιάς κ. α κατάφεραν αυτό που ως εκείνη τη στιγμή φάνταζε, τουλάχιστον στα μάτια κάποιων, αδύνατο. Να πάρουν την πρώτη θέση στον κόσμο στο Παγκόσμιο Εφήβων. Έτυχε να βρεθώ στο αλήστου μνήμης παιχνίδι με την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών, στο ΟΑΚΑ ένα βροχερό βράδυ, με 20.000 κόσμο και τα φώτα του σταδίου μια να ανοίγουν και μια να κλεινουν. Τότε, παρεπιπτόντως, με την Αμερική έπαιζαν κάποιοι άγνωστοι παίκτες, όπως ο Βινς Κάρτερ.

Μετά τον τελικό με την Αυστραλία απορούσα, πως ήταν δυνατόν, η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων να βγάλει νοκ άουτ υπερδυνάμεις του μπάσκετ. Τα παιδιά αυτά είχαν προέλθει από τις μικρές ομάδες της χώρας μας, ομάδες που δεν έχουν, εκτός από ιστορία μερικές, στην κυριολεξία στον ήλιο μοίρα. Το μπάσκετ εξάλλου είναι ένα άθλημα που μόνο σου παίρνει και δεν σου δίνει ποτέ. Ρωτήστε τους προέδρους για αυτό.
Τα χρόνια πέρασαν, οι πιτσιρικάδες μεγάλωσαν και μερικοί από αυτούς στελέχωσαν την Εθνική ομάδα των ανδρών που στα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας μας έκανε -και συνεχίζει να το κάνει- υπερήφανους.


Το 2002 ήταν η φουρνιά άλλων "χρυσών" παιδιών. Σπανούλης, Ζήσης, Ταπούτος κ. α κατάφεραν να πάρουν την πρώτη θέση στο Ευρωμπάσκετ των Νέων. Και αυτοί, βγήκαν μέσα από ομάδες της περιφέρειας, ομάδες που σαν και εκείνες των ομολόγων τους, του '95, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.

Ακολούθησε η φουρνιά του Βασιλόπουλου, του Βασιλειάδη, του Σοφοκλή και των άλλων που έδειξαν, οτι έχουν τα κότσια να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες και να φέρουν τη χώρα μας και πάλι ψηλά.

Και τώρα, έχουμε τη φουρνιά των χρυσών και ασημένιων παιδιών του 2009. Η διαφορά με τους προκατόχους τους είναι οτι οι παίκτες αυτοί, βγήκαν μεν από τις ομάδες μικρών κατηγοριών, αλλά κατέληξαν στην Εθνική ευρισκόμενοι στο ρόστερ μιας μεγάλης ομάδας.
Ίσως αυτό να είναι και το μικρό ή μεγάλο λάθος τους.

Γιατί, αν αθρίσει κανείς το χρόνο συμμετοχής όλων μαζί στους Συλλόγους τους, τότε θα βγάλει ένα ωραιότατο συμπέρασμα για την έως τώρα αξιοποίηση των παιδιών αυτών. Όσοι μπόρεσαν -βλέπε Παππάς- έφυγαν για το εξωτερικό. Οι άλλοι περίμεναν υπομονετικά την ευκαιρία τους σε ομάδες όπως o Ολυμπιακός, ο Άρης κτλ.

Αν δεν έκαναν αυτές τις επιτυχίες φέτος, αλήθεια πόσο χρόνο συμμετοχής θα είχαν του χρόνου στις ομάδες τους; Γιατί, τώρα, δεδομένων των αναλογιών, θα πρέπει να παίξουν. Ο κόσμος θέλει να τους δει, θέλει να δει την ομάδα του να στηριζεται από Ελληνόπουλα, άρα και οι προπονητές θα πρέπει να τους χρησιμοποιούν περισσότερο. Το ερώτημα είναι, γιατί θα πρέπει να φθάσουμε σε ένα σημείο λαϊκής απαίτησης, για να παίξουν κάποια παιδιά που έχουν πολύ ταλέντο;.. Κάποτε η ΑΕΚ έδωσε γη και υδωρ για τον νεαρό τότε Μιχάλη Κακιούζη. Τώρα δίνει γη και υδωρ για Εσθονούς... Μέχρι πότε θα πρέπει να καταρρακώνουμε τα βλαστάρια του Ελληνικού μπάσκετ, στο βωμό του πρωταθλητισμου; Μετά από τόσες επιτυχίες των μικρών εθνικών ομάδων και πάλι κάποιοι συνεχίζουν την ίδια καραμέλα. Ε τότε, μάλλον εκείνοι είναι ανίκανοι να διαβάσουν την ιστορία και να την αξιολογήσουν. Και κάθε τι που παθαίνουν, τους αξίζει...



Υ. Γ Για να μην κοιτάμε μόνο τη μια πλευρά, πάντως, αυτό που κάνει ο Αρης με τον Παπανικολάου δεν είναι καλό. Από πότε ένας παίκτης 19 χρονών κοστολογείται 2 μύρια ευρώ; Άντε μετά να μην πάρει αέρα ο μικρός...