ΔΩΣΤΕ ΚΙΝΗΤΡΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά, όχι μόνο του Γιαννιώτικου, αλλά του ελληνικού μπάσκετ, γενικά, είναι οι ακαδημίες. H οργάνωση τους και κυρίως η στελέχωση τους είναι πάντα ένας πόνοκέφαλος για τους προπονητές. Συζητούσαμε τις προάλλες με ένα φίλο, που ασχολείται με μπασκετικές ακαδημίες και μας είπε, οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των προπονητών είναι, πως τα παιδιά δεν έρχονται στις προπονήσεις.

Φυσικά, δεν θέλει πολύ φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς το λόγο. Ένα παιδί 15 ή 16 ετών πριν πάει σε μια μεσοβδομαδιάτικη προπόνηση έχει σηκωθεί από τις 7:30 το πρωί, έχει πάει σχολείο, έχει ακούσει κάθε μ***ια από όλους τους καθηγητές, έχει πάει σπίτι, αν έχει προλάβει να φάει καλώς, και μετά έχει πάει από τς 3 το μεσημέρι έως τις 7 (στην καλύτερη) το απόγευμα στο φροντιστήριο. Πιο τυχεροί εκείνοι ή εκείνες που κάνουν ιδιαίτερα και δεν μετακινούνται, αλλά και πάλι είναι τυχερά μεσα στην ατυχία τους.

Πως λοιπόν ένα παιδί μετά απο σχεδόν 12 ώρες στο πόδι, που έχει κουραστεί από τις συνεχείς εναλλαγές μαθημάτων (και ενδεχομένως, για εκείνους που θέλουν να σπουδάσουν και από το διάβασμα) να πάει και να κάνει προπόνηση στις 8 ή στις 9 το βράδυ;

Είναι λογικό να θέλει να κάτσει σπίτι του, να φάει μια πίτσα ή μια πίτα και να χαζέψει στην τηλεόραση ή και στον υπολογιστή. Το να πούμε, οτι φταίει το σύστημα κτλ γραφικά, δεν λύνει το πρόβλημα.

Το σύστημα οντως φταίει. Φταίει, γιατί ζητά από εφήβους και έφηβες να δουλεύουν 12ωρα και τους πληρώνει με ανεργία. Το μπάσκετ ομως πρέπει να γίνει διέξοδος. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν Παπαλουκάδες. Μπορούν όμως να το δουν σα μια διέξοδο.

Και αυτή θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση όλων των ομάδων στην πόλη μας. Να δείξουν, οτι αγαπούν το άθλημα και να το μεταδώσουν στα παιδιά. Τα κίνητρα για αυτούς, ειδικά σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι κάνουν κάτι για το οποίο δεν έχουν κίνητρο (η πλειοψηφία αυτών δηλαδή) είναι πολύ σημαντικά. Ευκαιρία να τους τα δώσουν...