Ο Γιώργος πάει Erasmus (vol.3): Ancona - Milano - Como

Το τρένο από την Ancona ξεκινά και προορισμός είναι η πρωτεύουσα του ιταλικού βορρά, το βιομηχανικό Μιλάνο. Από κει στόχος δεν είναι μόνο το ίδιο το Μιλάνο, αλλά και η Lago di Como, η μεγάλη λίμνη με το περίεργο σχήμα στα βόρεια της πόλης.

Η πρώτη minor φρίκη στο ταξίδι του Γιώργου έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι δε δουλεύει το κινητό του. Κακοί χειρισμοί με τον ελληνικό πάροχο δεν ενεργοποίησαν σωστά το roaming (ή ελληνιστί, την περιαγωγή, όπως δε χάνει ευκαιρία να μας θυμίζει ο φίλος spacedyevest), και έτσι η τηλεφωνική επικοινωνία με γονείς και λοιπούς αγχώδεις οικογενειακούς παράγοντες στάθηκε αδύνατη από την αποβίβαση και μετά. Έτσι, με την άφιξή του στο Μιλάνο, ο Γιώργος ερευνά το σταθμό και βρίσκει ένα μαγαζάκι που πουλάει τηλεκάρτες. Εντούτοις, η ευθύτατη απάντηση “Non parlo inglese” (..or something like that) δεν βοήθησε τα πράγματα να προοδεύσουν ποσώς..

Μα ο σωστός πληροφορικάριος δεν μασάει έτσι εύκολα Απτόητος ο Γιώργος επιστρέφει στο Info-Desk του σιδηροδρομικού σταθμού και δίνοντας στον υπάλληλο ένα χαρτάκι, του ζητά να του γράψει στα ιταλικά: “Θέλω μία κάρτα για να πάρω τηλ. στην Ελλάδα!” Λίγα λεπτά αργότερα το πολυπόθητο τηλεφώνημα πραγματοποιείται και οι γονείς του Γιώργου μπορούν επιτέλους να ανακουφιστούν που ο γιος τους δεν έχει πέσει ακόμα θύμα της Cosa Nostra και εξακολουθεί να φέρει αμφότερα τα νεφρά του.

Hop out - hop in, και ο Γιώργος βρίσκεται και πάλι στο τρένο, αυτή τη φορά με προορισμό την πανέμορφη κωμόπολη Como, στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Όταν φτάνει έχει πια νυχτώσει για τα καλά και η αρίθμηση των ιταλικών ΚΤΕΛ δε βοηθά καθόλου την κατάσταση. Δύο λεωφορεία με ίδιο αριθμό, ίδια διαδρομή και διαφορετικές στάσεις παγιδεύουν το φίλο μας σε περίεργες βόλτες στη σκοτεινή κωμόπολη, πριν καταφέρει να βρεθεί έξω από το Hostel “Villa Olmo” όπου προγραμμάτιζε να μείνει.

Μα η περιπέτεια δεν τελειώνει ποτέ! Το hostel είναι κλειστό και πρακτικά αόρατο στα σκοτάδια. Ο Γιώργος ψάχνει τριγύρω και σύντομα βρίσκει τον εαυτό του μέσα(!) στη Villa Olmo που έχει δώσει το όνομά της στο hostel. Μπάχαλο.

Εκνευρισμένος μπαίνει και ρωτάει όπου βρει. Τελικά, ένας σερβιτόρος ενός highclass εστιατορίου που φρικάρει τελείως μόλις τον βλέπει να σκάει μέσα με το backpack, τον στέλνει στο κλειστό hostel και το μυστήριο λύνεται. Αφήνοντας μερικές κατάρες για την τύχη του, ο Γιώργος ξαναρχίζει να ρωτάει, ώσπου βρίσκει τέλος ένα τοπικό ξενοδοχείο για να περάσει τη νύχτα. “60 ευρώ το δωμάτιο, αλλά δε γαμιέται“, σκέφτεται. “Θα τους ξεσκίσω το πρωινό!” Όπερ και εγένετο

Καλή όρεξη μαν! Τα λέμε αύριο